కృష్ణార్పణం

  ఏదైనా భగవంతునికి సమర్పించి, నమస్కరించి అనుభవించడం భారతీయులకి అలవాటు. దీనినే కృష్ణార్పణం అంటారు లేదా కైంకర్యం చేయడం అంటారు. నేటి కాలంలో కృష్ణార్పణం అంటే పోగొట్టుకోవడమనీ, కైంకర్యం చేయడమంటే దొంగిలించడమనీ రూఢి అర్ధాలు చెప్పేస్తున్నారు. గాలికిపోయిన పేలపిండి కృష్ణార్పణం అనే నానుడి ఒకటి ఉంది. ఏమది? ఒక చిన్న కత, అవధరించండి.

ఒకపల్లెలో ఒక ముసలమ్మ, పళ్ళూడిపోయాయి. నమలలేదు కనక ఏం తిన్నా అరగదు. అందుకు పేలాలు తినడం మొదలు పెట్టింది. పేలాలు అంటే పాత ధాన్యంతో చేస్తారు. అటుకులు కొత్త ధాన్యంతో చేస్తారు. పేలాలు వేరు,అటుకులు వేరు. వీటి గురించి ఇదివరలోనే చెప్పేనుగనక మళ్ళీ చెప్పను. పాండిందే పాటరా పాచి పళ్ళ దాసరీ అన్నట్టు. పాలలోనో పెరుగులోనో కలుపుకున్నా పేలాలని చప్పరించక తప్పటం లెదు. అందుకు పేలాలని పిండి చేసుకుంది.ఈ పిండిని పాలలో కలుపుకుని భగవంతునికి అర్పించి కృష్ణార్పణం చేసి తను తీసుకుంటూ వచ్చింది. ఒక రోజు ఇలా తయారు చేసుకున్న పేలపిండిని ఎండలో పెట్టి కాపలా కూచుంది. ఇంతలో ఒక సుడిగాలి వచ్చి ఆ పేల పిండి మొత్తాన్ని ఎత్తుకుపోయింది. ఏం చేయాలో ముసలమ్మకి తోచలేదు. అయ్యో! కృష్ణార్పణ చేయలేకపోయానే అని బాధ పడింది. ఈ పేలాలూ భగవంతుడే ఇచ్చాడు, ఈ సుడిగాలీ భగవంతుని రూపమే. ఆయనే ఇచ్చి ఆయనే తీసుకెళితే మధ్యలో నేనెందుకు బాధ పడాలి? అనుకుని తూర్పుకు తిరిగి ఒక నమస్కారం చేస్తూ గాలికిపోయిన పేలపిండి కృష్ణార్పణం అని నమస్కారం చేసి ఉపవాసం ఉంది. 

మన చేతిలో లేనిదాని గురించి బాధ పడేకంటే కృష్ణార్పణం అని అనుకుని భగవంతునికి అర్పించేస్తే చాలుగా.

సందర్భం ఏంటో? ఒక బ్లాగును ముచ్చటపడి మొదలుపెట్టా దగ్గరగా తొమ్మిదేళ్ళ కితం. ఆ బ్లాగంటే నాకిష్టం, మమత, ఎందుకు? చెప్పలేను, అంతే! నాలుగు నెలలకితం అది నా చేతి పరిధి దాటిపోయింది.ప్రయత్నం చేశా నా వలన కాలేదు. అందుకే కృష్ణార్పణ చేశా, అంటే సమాజానికే వదిలేశా.